Εκείνη η «αλήτικη» μπάλα που έπαιζε ο Νταβίδ Βίγια

Στη δική του περίπτωση, η ζωή ήταν πάντα κατά το 10% όσα συνέβαιναν και κατά 90% όσα εκείνος φρόντιζε να δημιουργήσει. Ποτέ του δεν περίμενε καρτερικά τις ευκαιρίες. Από πολύ μικρός είχε αποφασίσει ότι θα τις δημιουργούσε από μόνος του. Κάθε δυσκολία του τη μετάλλασε σε πιθανότητα, σε όραμα και εν τέλει σε απεριόριστα γκολ. Η αλήθεια όμως είναι πως τη στιγμή που ανακοίνωσε το δικό του τέλος, δεν είχε κανένα νόημα να αραδιάσεις τα νούμερα και τα τρελά στατιστικά του. Επειδή το ποδόσφαιρο που αντιστοιχεί στο όνομα Νταβίδ Βίγια, μπορεί να χαρακτηριστεί και να περιγραφεί μόνο από ανόθευτο συναίσθημα.

Είναι η τύχη που είχαμε να μεγαλώσουμε στα καλύτερα χρόνια ενός ξεχωριστά χαρισματικού επιθετικού, από τους κορυφαίους της προηγούμενης 15ετίας, που έπαιζε αλήτικη μπάλα (σ.σ.: όχι με την έννοια του τσαμπουκά, αλλά περισσότερο με την αλανιάρικη εκδοχή) και έκανε το απρόσμενο. Ο σηκωμένος γιακάς, το παιδικό πρόσωπο με τη μικρή γραμμή –κάτι σαν μουσάκι- στο πιγούνι, μία ευγενική φυσιογνωμία, η οποία ανέκαθεν υπήρξε παράταιρη εμφανισιακά με τον ρόλο του matador που έβγαζε μπροστά στην εστία.