Σκότωσε κι εσύ τη γυναίκα σου. Μπορείς!
Αργότερα σκεφτήκαμε «να μωρέ, δεν είχε σπουδάσει, δεν είχε τα δικά της χρήματα, δεν ήταν ανεξάρτητη». Και τη βρήκε σπουδαγμενη, ανεξάρτητη, δυναμική. Και την σκότωσε.
Ύστερα είπαμε «γιατί δεν καλούν την αστυνομία;». Την κάλεσαν, η αστυνομία πέρασε. Αλλά λίγες μέρες μετά την σκότωσε.
Και νομίζω πως φτάσαμε στο σημείο που δεν έχουμε να αναρωτηθούμε κάτι άλλο. Έχουν τελειώσει τα γιατί.
Έχουν τελειώσει οι πιθανές λύσεις που δεν χρησιμοποιήθηκαν για να σωζοταν μια ζωή. Μια γυναικεία ζωή.
Δόθηκαν άλλες λύσεις όμως. Πιο πρακτικές.
«Αν είχε πάρει την αστυνομία και είχε παραδωθεί, σε 4-5 χρόνια θα ήταν έξω», είχε «συμβουλεύσει» ο συνδικαλιστής της ΕΛ.ΑΣ τον δολοφόνο των Γλυκών Νερών. Αμ, δεν είχε ενημερωθεί νωρίτερα το παλικάρι. Ευτυχώς όμως, οι επόμενοι δεν την πάτησαν σαν ερασιτέχνες. Οι τελευταίοι δύο γυναικοκτόνοι, μόλις έκαναν αυτό που τους επέταξε το ανδρικό τους καθήκον, πήραν τηλέφωνο την αστυνομία και παραδόθηκαν.
Εντάξει, λίγο τα ψυχολογικά τους, λίγο η κρίση, λίγο ο εγκλεισμός, όλο και κάπως θα συνταχθεί η απολογία τους, θα μαζευτεί το πράγμα και όλα καλά. Σε λίγα χρόνια θα είναι έξω. Ήσυχοι. Να μην έχουν τις γυναίκες τους που σήκωσαν κεφάλι να τους ενοχλούν. Να τους κάνουν να ζηλεύουν. Και κυρίως, να μην τους θέλουν.
Ποιος θα θυμάται σε λίγα χρόνια;
Α ναι. Τα παιδιά τους. Οι γονείς τους. Οι αγαπημένοι τους. Οι πραγματικά αγαπημένοι τους. Θα μείνουν με την ανάμνηση. Και με την πίκρα. Και με τον πόνο.
Τελικά είναι τόσο εύκολο να σκοτώσεις τη γυναίκα σου; τη φίλη σου; την πρώην σου; τη νυν σου;
Τελικά είναι τόσο εύκολο, να θολώσει το μυαλό σου, να «στραβώσει η φάση», να γυρίσει το μάτι, και να πεις «ε ναι, δεν μένει κάτι άλλο, παρά μόνο να την σκοτώσω. Τα σκέφτηκα όλα. Τι να γίνει; να την αφήσω να φύγει; να με χωρίσει; να με κάνει ρεζίλι στον κόσμο; Όχι ρε! Είμαι άνδρας εγώ! Εγώ έτσι (την) καθαρίζω!».
Και μετά παίρνεις τηλέφωνο και παραδινεσαι. Αντρίκια.
Δεν (θα έπρεπε να) είναι τόσο εύκολο.
Αυτό το «σε 4-5 χρόνια θα είμαι έξω» να εξαφανιστεί. Ως συμβουλή, ως ενδεχόμενο, ως σκέψη.
Τα ευχολόγια» να μην θρηνήσουμε άλλο θύμα «, «καμία μόνη» και τέτοια μάς περίσσεψαν.
Επειδή είναι βέβαιο ότι και άλλες θα θρηνήσουμε και άλλες είναι μόνες, η γυναικοκτονία θα πρέπει να αναγνωριστεί ως ένα υπαρκτό φαινόμενο της κοινωνίας μας και να αντιμετωπίζεται νομικά, ξεχωριστά ως τέτοιο.
Κι όλα αυτά, να γίνουν… χθες.
Εμείς ως γονείς, κάνουμε το καθήκον μας, ενημερώνουμε, εκπαιδευουμε και μαθαίνουμε τα παιδιά μας να σέβονται τον συνάνθρωπό τους.
Για όσους δεν είχαν ή έχουν αυτή την ευκαιρία, ας κάνει και η πολιτεία το δικό της.
Leave a Comment