Ο Άλαν Ρούσελ έβαλε γκολ στον θάνατο

«Οι επιζώντες ήταν ο Φόλμαν, ο Άλαν Ρούσελ και ο Νέτο. Δυστυχώς ο Φόλμαν έχασε το ένα του πόδι, αλλά αυτή την περίοδο κάνει θεραπείες και στο μέλλον θα αποτελέσει μέρος του ποδοσφαιρικού μας τιμ. Ελπίζουμε πως ο Άλαν Ρούσελ και ο Νέτο θα είναι διαθέσιμοι να αγωνιστούν σε 40 μέρες και λόγω αυτή της πεποίθησης που έχουμε τους δηλώσαμε στη λίστα για το Copa Libertadores. Η σκέψη μας είναι και θα είναι να τους δώσουμε τη δυνατότητα να παίξουν ξανά, θα είναι κάτι πραγματικά σπουδαίο». Τον Μάρτιο του 2017 ο Βάγκνερ Μαντσίνι, ο προπονητής που ανέλαβε να οδηγήσει την Σαπεκοένσε στην επόμενη μέρα, μιλούσε αποκλειστεικά στο gazzetta.gr για τον τρόπο που το πνεύμα της «Σάπε» έμεινε ζωντανό μέσω του ποδοσφαίρου, για τους επιζήσαντες της μοιραίας πτήσης 2933 και τον ρόλο τους στην επόμενη μέρα του δυστυχήματος της 28ης Νοεμβρίου του 2016.

Ανάμεσα σε κείνους που η Σαπεκοένσε έμελε να σημαδέψει για πάντα, τόσο σωματικά όσο και ψυχικά, ήταν ο Άλαν Ρούσελ.  Ένας από τους μόλις τρεις. Οι υπόλοιποι 71 δεν τα κατάφεραν. Ο αριστερός μπακ της ομάδας εκείνης ήταν ο πρώτος που βρέθηκε στα συντρίμμια. Ο πρώτος που άκουσε ότι ίσως δεν περπατήσει ποτέ ξανά, λόγω της ζημιάς στη σπονδυλική στήλη, του σπασμένου ισχύου και του ποδιού. Πέραν του σωματικού, σε πνευματικό επίπεδο, το βάρος της διαχείρισης από μόνο του ήταν τεράστιο. Όμως ο Ρούσελ δεν τα έβαλε κάτω.

Χρειάστηκε εννιά μέρες για να σηκωθεί, μετά από μια σειρά επεμβάσεων στο Μεδεγίν. Το υποσχέθηκε, όταν είδε πως περπάτησε ξανά: «Θα κάνω τα πάντα για να παίξω και πάλι ποδόσφαιρο. Θα χρειαστεί υπομονή, αλλά θα δώσω τα πάντα για να κάνω αυτούς τους ανθρώπους χαρύμενους», έλεγε μετά την θριαμβευτική υποδοχή που του επιφύλασσε πίσω στη Σάντα Καταρίνα. Τον Φεβρουάριο ξεκίνησε σιγά-σιγά να προπονείται μαζί με τον Νέτο. Και ο  Βάγκνερ Μαντσίνι τους δήλωσε στη λίστα. Το καλοκαίρι, έβγαζε κανονικά το πρόγραμμα και το φιλικό τουρνουά που είχε προγραμματιστεί στη Βαρκελώνη ήταν για τους διοικούντες ιδανικό για την επιστροφή του. Ο ίδιος, πάντως, ήταν ξεκάθαρος: «Δεν θέλω να με λυπούνται. Αν είναι να συνεχίσω την καριέρα μου, θέλω να είμαι ικανός να αγωνιστώ σε καλό επίπεδο. Αν δω πως δεν είμαι, θα το ξανασκεφτώ. Δεν θέλω να γίνω εργαλείο του μάρκετινγκ, αλλά αθλητής σαν τους άλλους».

Όπως είχε προαναγγείλει ο Μαντσίνι, ο Βραζιλιάνος βρήκε το σθένος να επιστρέψει στα γήπεδα. Πάτησε χορτάρι στο Καμπ Νόου στο Joan Gamper Trophy με αντίπαλο την Μπαρτσελόνα. Είχαν περάσει 252 ημέρες. Ο Ρούσελ φόρεσε το περιβραχιόνιο, πήρε βαθιά ανάσα και μπήκε στο γήπεδο, όπου γνώρισε την αποθέωση μαζί με τους συμπαίκτες του. Πήρε ενθύμιο μια φανέλα με αφιέρωση του Μέσι και ένα χειροκρότημα που ζέστανε την ψυχή του. Όπως οι λάμες και οι βίδες στήριξαν το σώμα, η αγάπη και η υποστήριξη που λάμβανε κράτησαν όρθιο το πνεύμα. Μαζί με τη δίψα για να καθιερωθεί ξανά στα γήπεδα. Για τον ίδιο, αλλά και για όλους εκείνους που άφησαν την τελευταία τους πνοή στην Κολομβία. Η ζωή πλέον είχε διαφορετικό νόημα. «Μόνο και μόνο το ότι μπορώ να κάνω αυτό που αγαπώ ξανά. Αυτό είναι το σημαντικό. Θέλω να δείξω στον κόσμο να γιορτάζει τη ζωή, να του δείξω τη χαρά του να ζεις, να δουλεύεις, να κάνεις αυτό που αγαπάς. Τη χαρά του να είσαι ζωντανός».

Chapecoense captain & survivor of the tragedy; Alan Ruschel pictured with Leo Messi, after last night"s friendly. ???????? pic.twitter.com/qFAigol1wy

— Footy Accumulators (@FootyAccums) 8 Αυγούστου 2017

Ο Ρούσελ συνέχισε. Βρήκε δίχτυα σε φιλικό με την Ρόμα τον Σεπτέμβριο. Σκόραρε τον Φεβρουάριο του "19 στο ματς με την Ερσίλιο Λουζ για το περιφερειακό πρωτάθλημα της Σάντα Καταρίνα. Δεν είχε όμως σκοράρει στο Μπραζιλεϊράο, τη μεγάλη λίγκα.  Και έβλεπε ότι όσο περνούσε ο καιρός, δεν θα είχε και πολλές ευκαιρίες να το κάνει. Γι" αυτο και αποφάσισε να αποχωρήσει από τη Σαπεκοένσε. «Νομίζω πως πολλοί με βλέπουν ως επιζήσαντα μόνο και όχι ως ποδοσφαιριστή. Εδώ έπαιζα λίγο και δεν μπορούσα να δείξω ότι ότι πραγματικά είχα επιστρέψει. Παρότι έχω παίξει στο Σουδαμερικάνα, στο Μπραζιλεϊράο και στο Λιμπερταδόρες, πολύς κόσμο δεν παρακολουθεί τι γίνεται στο ποδόσφαιρο του Σαπεκό και δεν με έβλεπαν ως "κανονικό" αθλητή. Οπότε ευχαριστώ την Γκόιας για τη νέα πρόκληση που μου έδωσε. Θα κάνω τα πάντα για να δείξω ότι η καριέρα μου είναι και πάλι κανονική».

Ο λόγος που επέλεξε την Γκόιας, ήταν πως στον πάγκο της βρισκόταν ένας παλιός γνωστός. Ο Νέι Φράνκο, ο οποίος πριν ήταν στην «Βερδάο» και είχε δει με τα μάτια του τη δίψα του 30χρονου για ποδόσφαιρο. «Τη χρονιά αυτή έπαιξα περισσότερο από τότε που έγινε το πρωτάθλημα. Από τότε που έφυγε ο Νέι δεν είχα πολλές ευκαιρίες. Νομίζω ότι ήταν το άτομο που με έπεισε να έρθω στη Γκόιας. Θεωρώ ότι είμαι στην καλύτερη στιγμή μου μετά το ατύχημα. Σωματικά και ψυχολογικά. Αυτό με ώθησε στο να φύγω από τη Σαπεκοένσε. Ήθελα ο κόσμος να έχει μια νέα εικόνα για μένα. Ήθελα να συνεχίσω το ποδόσφαιρο». Συνάντησε, παράλληλα και αρκετούς πρώην συμπαίκτες. Η απόφαση είχε ληφθεί. Θα έφευγε από το Νότο για δεύτερη μόλις, φορά στη ζωή του. Με κίνητρο ξανά το ποδόσφαιρο, παρότι υπήρχε κόσμος που του έλεγε πως δεν μπορούσε να φανταστεί την Σαπεκοένσε χωρίς εκείνον. Ο δεσμός του με την ομάδα θα παρέμενε άρρηκτος, όμως έπρεπε να γυρίσει σελίδα.

H νέα oμάδα του ξεκίνησε εντυπωσιακά στη βραζιλιάνικη Serie A και αυτό βοήθησε την ψυχολογία του, χωρίς να παίρνει αέρα. Ήταν χαρακτηριστικό πως ξεκαθάριζε ότι στόχος είναι η παραμονή, μιας και πέρυσι η «Εσμεραλδίνο» σώθηκε δύσκολα. O Ρούσελ έκανε ντεμπούτο απέναντι στην Ιντερνασιονάλ στα αριστερά της μεσαίας γραμμής, πήρε σερί ματς ως αλλαγή. Έπειτα, έκατσε για λίγο στον πάγκο, πήρε ξανά συμμετοχές. Ήταν μέρος του rotation. Ο στόχος του ήταν να παίξει όσο το δυνατόν περισσότερα ματς.

Έπρεπε να περιμένει μέχρι τον Οκτώβριο του 2019 για να βρει δίχτυα στο Μπραζιλεϊράο για πρώτη φορά μετά την τραγωδία. Με αντίπαλο την Κρουζέιρο, στο πρώτο του ενενηντάλεπτο. «Δουλεύω καθημερινά για να τα καταφέρω. Ήταν το δεύτερο γκολ μου γκολ μετά την τραγωδία», δήλωσε χαρακτηριστικά, για να προσθέσει: «Ήθελα να βγω έξω και να αναπνεύσω καθαρό αέρα, να δείξω ότι πραγματικά επέστρεψα στις υψηλές προπονήσεις. Είμαι πολύ χαρούμενος που βοηθάω την Γκόιας, μια ομάδα που με αγκάλιασε και ο καλύτερος τρόπος για να της το ανταποδώσω είναι μέσα στον αγωνσιστικό χώρο».

Μετά το τέλος του αγώνα, όταν οι σφυγμοί είχαν πέσει, αφιέρωσε το τέρμα στη σύζυγό και τον γιο του, που ήταν συνεχώς στο πλευρό του. Στη Γκόιας που τον δέχθηκε, στον προπονητή και στους συμπαίκτες του. Τη στιγμή που σκόραρε όμως υπήρχαν συγκεκριμένοι αποδέκτες. Ήταν 71. Και τους έδειξε με τα χέρια σηκωμένα στον ουρανό....

Πηγή: gazzetta.gr