Πως έγινε έτσι η ζωή μας…γιατί έχεις τα πάντα και δεν γελάς μωρέ;

Γεμίσαμε τις ζωές μας εφήμερες ευτυχίες,πράγματα τα οποία κρατούν λίγα μόλις λεπτά η μερικές ώρες ψάχνοντας για σταγόνες χαράς και ευτυχίας, φτιάξαμε τις ζωές μας πάνω σε ξύλινα πόδια…τα ξύλινα πόδια τα τρώει ο καιρός,,το χιόνι ο ήλιος,τα μαυρίζει..τα λιώνει κάθε μέρα…πολλοί αναρωτιούνται πως γίναμε έτσι σήμερα;που πήγε η απλότητα των παλιών ανθρώπων και της κοινωνίας μας πριν μερικές δεκαετίες;

Πως ζούσαν τότε οι άνθρωποι ευτυχισμένοι χωρίς πολλά πολλά;σήμερα έχεις τα πάντα….έφτιαξες σπίτι..με όλα τα καλά μέσα…πήρες αυτοκίνητο..πήρες όμορφα ρούχα παπούτσια ..υπολογιστή κινητό…έχεις να φας κάθε μέρα και άλλο φαγητό..δεν έχεις νιώσει τι πάει να πει πείνα…

Και όμως δεν χαμογελάς..ψάχνεις εφήμερες χαρές να γεμίσεις την ψυχή σου…τρως ότι σου «σερβίρουν».. δεν αναρωτιέσαι γιατί και πως.. βρίζεις τους πάντες για την σημερινή κατάντια εκτός από τον εαυτό σόου… έπαψες να δίνεις αγάπη.. μπήκε στην ζωή σου η λέξη συμφέρον.. μεγάλωσε, ανδρώθηκε..’έγινε θηλιά… έκανες φίλους επειδή είχαν λεφτά… πρόδωσες φίλους… η συμπεριφορά σου άλλαξε απέναντι στο σύντροφο σου, το παιδί την μάνα το πατέρα…

Έψαχνες για αγάπη όπως έλεγες αλλά ήθελες μόνο να παίρνεις..να παίρνεις..να παίρνεις…και έδινες «ψίχουλα» μόνο όταν σε βόλευε…γέμισες το χρόνο σου ώρες πολλές μπροστά σε ένα υπολογιστή…έπαψες να μιλάς στο σύντροφο σου στην γυναίκα σου στον άντρας σου στο παιδί σου..ακόμα και όταν βγαίνεις έξω .είσαι «αλλού» μπροστά σε έναν υπολογιστή σε μια οθόνη..μια εικονική ζωή με εικονικούς φίλους…που σου χαρίζουν ψεύτικα χαμόγελα…η αν θέλεις πλατωνικά…μετά αναρωτιέσαι πως γίναμε έτσι…

Πάντα θα θυμάσαι το πατέρα και την μάνα πως με τόσες δυσκολίες ήταν πάντα μαζί…και εσύ με έναν καβγά είσαι έτοιμος -έτοιμη να χωρίσεις…πότε πήρες αγκαλιά τον σύντροφο σου τελευταία φορά..να περπατήσετε μαζί;να πάτε στη θάλασσα χωρίς λεφτά να καθίσετε χάμω χωρίς κινητά να μιλήσετε από την ψυχή σας;πότε χαρισες ένα λουλούδι σε κάποιον όχι από υποχρέωση αλλά από αγάπη και ανθρωπιά..

Υπήρχε μια παλιά κινέζικη παροιμία που έλεγε…θα δεις το χαρακτήρα μας ..θα κοίταξες τα μούτρα σου στον καθρέφτη και θα κάνεις την εξής ερώτηση στον εαυτό σου..

Αν σου λέγαν να πατήσεις ένα κουμπί και κάπου πολύ μακριά θα πέθαιναν χιλιάδες άνθρωποι που δεν ήξερες..αλλά εσύ θα γινόσουν πολύ πλούσιος για όλη σου την ζωή χωρίς συνέπειες..θα το πατούσες το κουμπί;πόσοι από μας θα λέγαμε ναι;….

Μάθαμε να ζούμε εφήμερα..χωρίς ουσία,,χωρίς αγάπη…τίποτα δεν μας αρέσει ενω έχουμε τα πάντα..πάντα αχόρταγοι..πάντα στο κάτι παραπάνω..και έτσι χανόμαστε στο κηνύγι της κάποιας χαράς και ευτυχίας.,,,η οποία είναι δίπλα μας,,,στην κάθε ημέρα μας, στον άνθρωπο μας…

Οτι δίνεις παίρνεις έλεγε ο παππούς μου..εσύ τη έδωσες τελευταία;…η μεγάλη ποιήτρια και ηθοποιός ΚΑΤΕΡΙΝΑ ΓΩΓΟΥ που αφιέρωσε την ζωή της στο να υποστηρίζει τα δικαιώματα και την ζωή ανθρώπων που είχαν ανάγκη ,,έγραψε και τραγούδησε ένα συγκλονιστικό ποίημα…

Σημασία έχει να παραμένεις άνθρωπος…θα τον αλλάξουμε το κόσμο να το θυμάσαι ΜΑΡΙΑ…

 

[newsone.gr]